চেনেহৰ সপোন বোৰ মুকলি যায়,
পৃথিৱী জুৰি ঘূৰিছে এটি চাৰা,
আকাশৰ ৰং চুৰি চুৰি উৰুৱাই।
পানীৰ তলত চকুৰ কিৰণ,
নাচিছে বাচল পলাশৰ ফুল,
এটা সপোন মন্নাই থাকে,
জীৱনৰ পৰা আঁতৰাই, এক সপোনৰ মূল।
চৰাইবোৰ গানৰ মূৰ লয়ৰ পিছে,
যেন চাৰা সপোনৰ আহ্বান,
পাহাৰৰ মূৰ পৰিসৰে ভৰা,
নৈৰ পৰা লৈ চাৰা মেলানি বান্ধা।
এতিয়াও মনৰ মাজত সপোন কিবা,
নিশাৰ মাধুৰী মেলাই থাকে।
আকাশৰ বুকুত যেন নতুন ৰচনা,
এক সপোনৰ হিয়াৰ পৰিসৰে।
